mahzyarfoulad

پوشش های گالوانیزه به خوبی تحت دمای شدید سرد و گرم عمل می کنند. مطالعات انجام شده بر روی تاثیر محیط هایی با دمای پایین در فولاد های گالوانیزه گرم (HDG) نشان دهنده تغییرات جزئی در رفتار پوشش گالوانیزه است. در حقیقت، پوشش های HDG  هیچ تفاوت قابل توجهی در میزان خوردگی در دماهای پایین -40 F  نشان نمی دهند. برخی از تاسیسات قطبی از فولاد گالوانیزه برای محافظت در برابر خوردگی استفاده می کنند و برای سال ها بدون تغییر و مشکلی عملکرد بالایی دارند. همانطور که در دمای بسیار پایین، مواد با استفاده طولانی مدت شکننده می شوند، اما برای ورق گالوانیزه یا دیگر فولادهای گالوانیزه عملکردی مناسب قابل انتظار است.
در طولانی مدت ، حداکثر دمای توصیه شده برای فولاد گالوانیزه 392 درجه فارنهایت (200 درجه سانتی گراد ) است. قرار گرفتن در معرض دمای بالاتر از این می تواند باعث ایجاد لایه ای بیرونی روی پوسته از آلیاژ آلومینیومی زیرین شود.
با این حال، لایه آلیاژی روی مقاومت در برابر خوردگی دارد و با توجه به ضخامت آن فولاد را برای سال های سال در دماهای مختلف از (390F (200 C تا  (480F  (250 C حفظ خواهد کرد. لایه های پوشش داده شده روی آهن برای حفاظت از فولاد در برابر خوردگی مقاومت خواهند داشت. دمای بالای 480 درجه فارنهایت (250 درجه سانتیگراد) لایه برداری را تسریع می کند و می تواند موجب شکستن و جداسازی ورق های پوششی از آهن شود. کاربرد ورق گالوانیزه و فولاد گالوانیزه در حرارت بالای 250 درجه فارنهایت(480 درجه سانتیگراد)  توصیه نمی شود.

از لحاظ فنی، هر فولادی آلیاژی است، اما همه آنها از نام “فولاد آلیاژی” استفاده نمی کنند. در فولاد آلیاژی، عناصر دیگر باید به ترکیب آهن و کربن اضافه شوند. درصد کمی از عناصر آلیاژی (معمولا بیش از 5? ) به مخلوط افزوده می شود و این فلزات می توانند مقاومت در برابر خوردگی، ماشینکاری و بسیاری از خواص دیگر را بهبود بخشند.

تفاوت بین آلیاژ بالا و پایین چیست؟

اکثر مردم از اصطلاح آلیاژ بالا یا زیاد استفاده می کنند که منظور ، فولادی با عناصر آلیاژی (از جمله کربن یا آهن) است که بیش از 8 درصد ترکیب آن را تشکیل می دهد. این آلیاژ ها کمتر رایج هستند، زیرا اکثر فولادها فقط چند درصد حجم خود را به عناصر اضافی اختصاص می دهد. فولاد ضد زنگ محبوب ترین آلیاژ بالا است که حداقل 10?5? کروم دارد. این نسبت فولاد ضدزنگ با پوشش اکسید کروم برای کاهش زنگ زدگی است که باعث میشود این فولاد مقاومت بیشتری به خوردگی داشته باشد .
در همین حال، فولاد آلیاژی ، تنها با عناصر دیگر مخلوط  شده است که مزایای سختی، مقاومت و ماشینکاری بهتری را ارائه می دهند.

برخی عناصر آلیاژی معمولی

منگنز: این آلیاژ فولاد در ترکیب با مقادیر کم گوگرد و فسفر مورد استفاده قرار می گیرد و کمی شکننده می شود.

کروم: درصد کمی بین 0?5% تا 2% از این عنصر می تواند به سخت شدن آلیاژ کمک کند؛ استفاده از درصد بیشتر بین 4% تا 18% باعث افزایش مقاومت در برابر خوردگی میشود

وانادیوم: تنها با 15?، این عنصر می تواند قدرت، مقاومت در برابر حرارت و ساختار کلی را افزایش دهد. وقتی آلیاژ فولاد با کروم مخلوط می شود بسیار سخت تر می شود، اما همچنان شکل پذیری آن را حفظ می کند.

نیکل: 5? از این عنصر آلیاژی باعث افزایش قدرت فولاد خواهد شد. استفاده بیش تر از 12% از این عنصر ، مقاومت در برابر خوردگی قابل توجهی ایجاد می کند و فولاد را در برابر اکسید شدن مقاوم می نماید.
تنگستن: مقاومت به حرارت را افزایش می دهد، بنابراین نقطه ذوبش بالاتر میرود. همچنین مقاومت ساختاری فولاد را بهبود می بخشد.

در مطالب بعدی به تاثیر عناصر مختلف فولادی در مقاومت های کششی ، حرارتی ، خوردگی خواهیم پرداخت .